Rijke mensen die geld uitlenen

Bouw je een huis, ben je aan een nieuwe auto toe of krijg je een hoge rekening van de tandarts? Niet altijd heb je het geld daarvoor in de vorm van bankbiljetten onder je kussen liggen. Maar betalen moeten we desondanks. En daarom lenen we geld. Wie geluk heeft, kent familie of vrienden die financieel willen bijspringen. Of misschien rijke mensen die geld uitlenen want geen enkele belegging garandeert hen immers nog een goed rendement. Wie minder fortuinlijk is, gaat naar de bank. Als men geld leent van welgestelde particulieren, worden beide beide partijen er beter van. Geld dat anders tegen nul procent rente op de spaarrekening staat, krijgt nu een passend rendement. En het geld van rijke mensen leidt op deze manier tot een nieuw alternatief voor het uitlenen van gelden onder elkaar.

Waarom hebben we banken nog nodig?

Waarom hebben we banken eigenlijk nog nodig? Waarom lenen we daar geld tegen woekerrentes, alleen om de bank winst te laten maken? Waarom brengen we niet mensen samen die hun geld verstandig willen beleggen en degenen die juist geld nodig hebben? Per slot van rekening is netwerken in het internettijdperk een van de gemakkelijkste opgaven.

Rijke mensen die geld uitlenen via internet

Dat vonden ook enkele vindingrijke webprogrammeurs. De websites voor particuliere kredietverlening schoten na de eeuwwisseling wereldwijd als paddestoelen uit de grond:

• als eerste startte zopa.com in 2005 in het Verenigd Koninkrijk;
• in de Verenigde Staten verscheen in 2006 het platform prosper.com;
• in Duitsland introduceerde Smava.de in 2007 de eerste marktplaats voor leningen tussen particulieren;
• en in Nederland werd in december 2010 met succes de site "geldvoorelkaar" gelanceerd.

Kredietverlening tussen particulieren kent een lange traditie

Eigenlijk is het idee voor de hand liggend. Per slot van rekening is geld lenen onder vrienden waarschijnlijk het oudste financieringsmodel ter wereld:

• al in 300 voor Christus waren er in China particuliere kredietverenigingen genaamd "lun hui". Daarbij geld werd geleend van particulieren aan particulieren;
• en in Mexico is het principe al eeuwen bekend onder de naam "tanda", in India onder de naam "Kamet" en in Japan als "Miyin".

Wereldwijd bestaan er "offline" honderden van dergelijke systemen. En ondanks de verschillende benamingen gaat het telkens weer om hetzelfde principe. Leningen van mens tot mens kennen dus al een lange traditie.

De regels van het kredietbedrijf veranderen

Zowel in Amerika alsook in het Verenigd Koninkrijk en Duitsland doen de kredietportals het uitstekend. Ze genieten er een groot vertrouwen. Want voor alle partijen zijn de condities ingeval van een goede match beter dan bij banken:

• kredietnemers betalen minder rente dan bij de bank;
• beleggers krijgen een hoger rendement dan wanneer ze hun geld op een depositorekening plaatsen;
• en het is een goed gevoel om te weten dat niet een of andere woekeraar zich verrijkt door middel van het krediet.

Enerzijds is de markt in vergelijking met traditionele banken nog te overzien. Maar anderzijds is die qua omvang ook weer niet te verwaarlozen. Wereldwijd worden er jaarlijks 5,8 miljard dollar in de vorm van peer-to-peer-krediet verstrekt. Op langere termijn zou dat de “spelregels” van het kredietbedrijf wel eens grondig kunnen veranderen.

Veiligheid van de belegging

Er bestond angst dat kredietportals een paradijs zouden zijn voor mensen met een zware schuldenlast of bedriegers die elders geen geld meer krijgen. Die vrees is ongegrond gebleken. De eisen die men aan kredietnemers stelt, zijn uiteindelijk vergelijkbaar met die van banken. Bij Smava bijvoorbeeld moet de kredietwaardigheid via een Schufa-opvraag (vergelijkbaar met BKR-toetsing) worden aangetoond. En de identiteit van de kredietnemer wordt dubbel gecontroleerd via een kopie van het identiteitsbewijs en via een post-identificatie.

Risicospreiding voor geldgevers en beleggers

Alle portals bezitten ook voorzieningen die een volledig verlies voor beleggers nagenoeg uitsluit:

• Bij Zopa worden verstrekte kredieten verdeeld over tenminste 50 investeerders;
• Bij Smava zijn er beleggersgroepen die zich onderling garant stellen bij kredietuitval en bij betalingsachterstanden.