De Tightwad Gazette, de Amerikaanse Vrekkenkrant

De Tightwad Gazette is de Amerikaanse tegenhanger van de Nederlandse Vrekkenkrant. De website behorende bij de Tightwad Gazette bestaat niet meer, maar de drie boeken die naar aanleiding van het succes van de website uitkwamen worden nog steeds verkocht. Een verhaal over hergebruik, doe-het-zelven en sober leven. Amy Dacyczyn stopte met de Tightwad Gazette in 1996, maar dankzij de crisis zijn haar boeken in Amerika nog steeds erg populair. Veel Amerikanen denken iets aan haar boeken te hebben ook al zijn sommige ideeën van haar iets te extreem. Haar idee is overgewaaid naar Nederland, waar een tijdje de vrekken met de Vrekkenkrant actief waren.

Amy Dacyczyn

Amy Dacyczyn is de oprichtster van de Tightwad Gazette. Ze had na 18 maanden maar liefst 45.000 abonnees. In de vroege jaren tachtig begon ze haar carrière als gierigaard. Ze trouwde met de militair Jim Dacyczyn. Amy gaf kort na het huwelijk haar baan als grafisch ontwerper op om zich full-time op het moederen te richten. Ze wilde graag een groot gezin. Iedereen in haar omgeving verklaarde haar voor gek toen ze haar baan opzei. Niemand geloofde dat het hun zou lukken om rond te komen van een salaris van 30.000 dollar per jaar. Amy gelooft heilig in hergebruik. Ze heeft geen behoefte aan nieuw. Wanneer ze het warm heeft, een dak boven haar hoofd en voldoende te eten vindt zij het genoeg. Haar favoriete maaltijd is macaroni met ham en kaas. In juni 1990 besloot ze haar ideeën met de rest van Amerika te delen en werd The Tightwad Gazette geboren. Na zes jaar stopte ze met de publicatie tot ontzetting van haar 53.000 abonnees. Ze had met de nieuwsbrieven en de verkoop van haar boeken genoeg geld verdiend om haar zes kinderen te laten studeren. Haar hobby’s zijn lezen (bibliotheek), koken en naaien.

Ideeën uit The Tightwad Gazette

Het belangrijkste idee van Amy is het bijhouden van supermarktprijzen. In een schrift hield ze op alfabet (makkelijker terugzoeken) een lijst bij van prijzen van producten in de diverse supermarkten. De verschillen zijn soms groot. Het boodschappenlijstje voor die week werd vergeleken met de lijst, zodat ze per supermarkt een lijstje kon maken. Van het lijstje mocht niet afgeweken worden. Staat een product niet op het lijstje, dan heb je het niet nodig.

Verder is Amy een echte “doe het zelf’er”. Ze maakt haar eigen taarten en pizza’s, verbouwt haar eigen groenten, houdt haar eigen kippen. Ze breit haar eigen truien en wanneer de truien voor de kinderen te klein zijn geworden, haalt ze ze uit zodat ze met hetzelfde wol aangevuld met een restje een grotere trui kan breien. Voor een verjaardag haalt ze geen cadeautjes uit de winkel, maar komt ze aan met een stekje uit eigen tuin, zelfgemaakte jam, kruidenazijn, cake, koekjes of taart. Brood bakt ze zelf en van oud brood maakt ze paneermeel. Verder maakt ze goed gebruik van de composthoop en de regenton. En natuurlijk hergebruikt ze alles wat hergebruikt kan worden. Pannenlappen zijn bij haar dan ook meestal gemaakt van oude jeans. Verven, behangen, banden plakken konden haar kinderen al heel snel, dus ook dat doet iedereen in haar gezin gewoon zelf.

Sober leven is het volgende punt op Amy’s agenda. Wanneer je dorst hebt drink je water. Uit eten gaan ze nooit. Films zien ze op tv. Op vakantie gaan ze evenmin. Kleding koop je tweedehands. Wasgoed hangt ze gewoon buiten te drogen want een droger heeft ze niet. De trouwerij van haar oudste dochter werd gevierd op hun boerderij met een zelfgemaakt diner bij kaarslicht.

Extreme ideeën zoals het hergebruiken van koffieprut, het opwarmen van koude thee, een onderbroek maken uit een oud T-shirt zullen waarschijnlijk iets minder navolging vinden.